1. Podążanie za potrzebami uczniów
Szkoła potrafi zajmować się uczniami o różnego rodzaju szczególnych potrzebach, jak rozmaite zdolności, nietypowe zainteresowania, ale też niepełnosprawności czy choroba. Udziela odpowiedniej do zdiagnozowanych potrzeb pomocy psychologiczno-pedagogicznej, dba o to, aby wszyscy uczniowie odkrywali i rozwijali swoje talenty i pasje.
Na dużej cześci zajęć uczniowie zgrupowani są ze względu na zainteresowania lub poziom zaawansowania. Praca prowadzona jest w grupach do 10 osób, różnowiekowych, konfigurowanych na podstawie analizy potrzeb uczniów. Młodszym grupom oraz grupom zawierającym uczniów z orzeczeniami o potrzebie kształcenia specjalnego, stale towarzyszą przynajmniej dwie osoby z kadry.
W szkole funkcjonują dwa dokumenty: IDER - Indywidualna Droga Edukacyjnego Rozwoju oraz IPET - Indywidualny Program Edukacyno-Terapeutyczny, pełniący podobną rolę dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Oba dokumenty opisują indywidualne rozwiązania edukacyjne właściwe da ucznia i wskazują na wymagania konieczne obowiązujące ucznia w danym roku szkolnym. Pozwala mu to uczyć się w sposób spersonalizowany.
Cała kadra planuje i wykonuje swoją pracę, w sposób podążający za uczniami, ich potrzebami, możliwościami, ciekawością i predyspozycjami.
Sposób zaspokajania indywidualnych potrzeb uczniów jest widoczny w planie organizacyjnym oraz dokumentacji różnego rodzaju zajeć i aktywności dodatkowych. Szkoła prowadzi działania ewaluacyjne dotyczące rozwijania uczniowskich pasji i zaspokajania zróżnicowanych potrzeb.
2. Opieka mentorska
Każdy uczeń jest objęty opieką mentora, którego rolą jest towarzyszenie uczniowi w jego indywidualnej drodze edukacyjnego rozwoju. Mentor:
-
udziela bieżącej pomocy podopiecznemu oraz udziela pomocy nauczycielom
i rodzicom w planowaniu oddziaływań wobec niego, jeśli zaistnieje taka potrzeba; -
pomaga uczniowi planować swoją pracę, przezwyciężać trudności, wspiera podejmowane działania, pomaga budować wewnętrzną motywacje;
-
diagnozuje potrzeby ucznia oraz odpowiednio wspomaga go w rozwoju i w wyborze kierunku dalszej edukacji;
-
dba o to, aby jego podopieczny znalazł dziedzinę aktywności, która stanie się jego pasją, da mu dobrą podbudowę pod przyszły zawód.
Mentor danego ucznia współpracuje z jego nauczycielami. Rodzice otrzymują od mentora - w terminie klasyfikacji - opisową informację dotyczącą postępów, zachowania i poziomu opanowania przez ich dziecko wymagań programowych. Mentor, informując o wynikach śródrocznych, wspólnie z uczniem i jego rodzicami planuje prace na kolejny okres.
Do zadań mentora należą regularne spotkania z podopiecznym poświęcone planowaniu jego pracy, zbieranie informacji u wszystkich nauczycieli o postępach ucznia, a także przynajmniej raz na okres klasyfikacyjny spotkania z uczniem i z jego rodzicami.
Dzięki realizacji programu opieki mentorskiej uczeń osiąga - na miarę własnych możliwości - sukces w nauce i osobistym rozwoju, rozwija swoje mocne strony, wie, że ma pełne prawo i dostęp do pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz dąży do osiągnięcia dojrzałej osobowości.
3. Realizowanie projektów
Uczniowie mają świadomość, że każdy z nich jest inny, ma inne cele, ale jednocześnie działają wspólnie, każdy w swoim tempie, starają się dzielić swoimi pasjami oraz rozumieć pasje i potrzeby innych.
Szkoła wdrożyła system projektów będących główną osią działań szkoły, zajmujących uczniom stałą liczbę godzin tygodniowo poza przedmiotowym planem zajęć. Uczniowie sami wybierają tematy, dobierają się w grupy, znajdują sobie opiekunów grup, planują prace, realizują ustalone przez siebie zadania, prezentują efekty. W grupach projektowych starsi opiekują się młodszymi, a zadania przydziela się na podstawie możliwości konkretnego ucznia.
Projekty realizowane są przez wszystkich uczniów. Jednak sposób ich realizacji oraz poziom samodzielności uczniów przy wyborze tematyki i organizacji pracy projektowej zależy od ich wieku.
Najmłodsi prowadzą działania wspólnie z nauczycielami, uczniowie trochę starsi prowadzą swoje działania i dzielą się zadaniami przy pewnym wsparciu kadry. Natomiast najstarsi w największym stopniu biorą sami odpowiedzialność za wybór tematów, zaplanowanie działań i wykonanie zadań projektowych.
Praca projektowa kształtuje u uczniów umiejętność współpracy i empatię.
4. Ocenianie pomagające rozwijać się
Tradycyjne ocenianie przy pomocy stopni jest zastąpione przez wprowadzony system pozytywnego motywowania, odpowiednio opisany i widoczny w dokumentacji bieżącego oraz okresowego oceniania.
W szkole prowadzone są różnego rodzaju działania diagnostyczne, pomagające planować i organizować prace poszczególnych uczniów oraz konfigurować ich grupy, formułować cele pracy z konkretnymi uczniami z uwzględnieniem ich zróżnicowanych potrzeb.
Bieżące ocenianie jest dokonywane w formie informacji zwrotnej na temat postępów ucznia w odniesieniu do sformułowanych na początku roku szkolnego wymagań poszczególnych przedmiotów.
Na zakończenie okresów klasyfikacyjnych uczniowie otrzymują opisową ocenę (bez przecinka) swoich postępów, która jest omawiana z uczniem i rodzicami ucznia. Jest to czas na określenie sukcesów ucznia oraz wyznaczenie mu wyzwań na kolejny okres roku szkolnego.
Jasne dla uczniów i kadry są zasady przekładania opisu postępów uczniów na oceny końcowe.
Szkoła wdrożyła system diagnoz: diagnozę zaawansowania, pozwalającą skierować uczniów na zajęcia zgodne z faktycznym poziomem ich zaawansowania oraz diagnozę profilową, wskazującą uczniom, jakie mają predyspozycje oraz bazę wiedzy do poszerzania programu poszczególnych przedmiotów, wybierania w przyszłości przedmiotów maturalnych.
5. Naturalne środowisko technologii
W Szkole środowisko internetowe traktowane jest tak samo naturalnie, jak inne media edukacyjne. Do organizacji bieżącej pracy uczniów używane jest Google Classroom lub inne narzędzia umożliwiające elektroniczne udostępnianie materiałów edukacyjnych i współpracę w sieci.
Nauczyciel swobodnie używa technologii do osiągania podstawowych programowych celów, udostępniania uczniom treści edukacyjnych, przekazywania zadań, przesyłania wskazówek, dostarczania bieżącej informacji zwrotnej dotyczącej ich postępów, komunikowania się z ich rodzicami. Uczniowie w ten sam sposób kontaktują się z nauczycielami i innymi uczniami.
6. Przyjazna szkolna przestrzeń
Szkolną powierzchnię do nauki stanowi przestrzeń z wieloma miejscami do rozmaitej aktywności, do rozwoju rozmaitych zainteresowań. Przestrzeń szkolna umożliwia uczniom atrakcyjne i ciekawe spędzanie czasu. Składa się z miejsc dostosowanych do różnego rodzaju aktywności, miejsc do organizowania współpracy zajmowanych przez nauczycieli razem z uczniami w sposób możliwie najbardziej dowolny i otwarty.
Cała przestrzeń jest dostępna dla wszystkich uczniów, o różnych potrzebach oraz pozytywnie wpływa na ich samopoczucie. Ważną rolę odgrywa miejsce do wspólnego, swobodnego spędzania czasu i jedzenia posiłków. W przyjaznej przestrzeni edukacyjnej uczniowie mają swobodny dostęp do książek, prasy, gier planszowych i innych pomocy rozwijających zainteresowania.
7. Uczenie się poza szkołą
Edukacja odbywa się zgodnie z indywidualnymi planami uczniów, a część celów programowych jest realizowana poza szkołą, podczas wyjść i wycieczek. Zadania programowe realizowane są w wielu różnych miejscach, poza budynkiem szkoły, także na wyższych uczelniach, w placówkach kultury, sportu, nauki, podczas obserwacji przyrodniczych w terenie czy zwiedzania zabytków.
Uczniowie przymierzają się do różnych ról społecznych i zawodowych. Społeczność szkolna angażuje się w działania społeczności lokalnej, realizuje projekty skierowane do szerszego grona odbiorców.
8. Zarządzanie społecznościowe